Twaalf-en-een-half jaar bij de zaak

Ergens op een warme dinsdagavond in 2007 bevond ik mij op de elfde verdieping van een gebouw in het centrum van Rotterdam. Ik keek uit over de stad. Rechts zag ik het Erasmus MC. Het medisch centrum waarin ook het Sophia kinderziekenhuis gevestigd is. Aan de andere kant stond de Euromast als een reusachtige heater na te gloeien in de warme zomeravondzon. Het was een prachtige avond. Om me heen stonden allemaal blije mensen. Ze hadden een diploma in hun hand waarop stond dat ze bevorderd waren tot Master of Education. Iedereen blij dat het diploma in de knip was, of opgelucht dat de kwelling die Pabo heette voorbij was. Iedereen had het juk van stagiaire zijn van zich af gegooid en allemaal waren we in afwachting van een leven als een echte juf of meester. Veel onderwijscarrières stond op het punt van beginnen. Geen van de juffen of meesters wist wat hen daadwerkelijk te wachten stond. Als jonge padvinders die voor het eerst met de Akela het bos gingen verkennen stonden wij aan de vooravond van een onbekend avontuur in de dichte jungle die onderwijs heet.

"Er zijn mensen die hun diploma op canvas laten afdrukken"

Mijn diploma ligt inmiddels ergens in een doos op zolder stof te vergaren. Ik heb hem sinds die bewuste avond niet meer in mijn handen gehad. Er zijn mensen die hun diploma’s pontificaal in de huiskamer hangen. Dat mogen wat mij betreft alleen tandartsen. Dat vind ik wel prettig. Dat er niet één of andere beunhaas je gebit verbouwd tot middeleeuws kasteel. Fijn om te weten dat de tandarts een diploma heeft. Ze doen het ook expres. Iedereen moet met open mond naar hun diploma kijken, of je wilt of niet. Er zijn echter ook mensen die hun diploma op canvas laten afdrukken en aan de gevel van hun huurhuis hangen. Er zijn mensen die posters laten maken van hun diploma en deze in alle bushokjes van de regio plakken. Er zijn mensen die een vliegtuigje huren en hun diploma  er als windvaan achteraan laten wapperen. Kijk, als jij zestien bent en je haalt je Middelbare school diploma dan snap ik echt wel dat je je schooltas aan de vlaggenstok hangt. Dan begrijp ik best dat je jezelf avond aan avond op examenfeestjes vol laat lopen met bessenjenever met ijs, Bailey’s, Bacardi, likeur 43 of andere plakkerige substanties. Als je zestien bent weet je nog niks, dan mag dat best. Maar als je je HBO diploma haalt hoeft al die poespas toch niet meer? Ken je plaats. Je hoeft dan je diploma niet in neon letters in de vangrail voorbij te laten knipperen. Ik hecht niet zoveel waarde aan papieren wijsheid. Ik ken genoeg mensen die zeggen dat ze een diploma hebben maar in de praktijk geen drol warm kunnen wegspoelen. Zeker in het onderwijs.

Vorige week kreeg ik een uitnodiging in de bus. Wij vieren een feestje ter ere van het twaalf-en-een-half-jarig jubileum bij de zaak stond er in mooie letters op de kaart. ‘Leuk’, dacht ik. Een werkgever die een partijtje organiseert voor iemand die zich al zo lang met hart en ziel inzet voor het bedrijf. De werknemer wordt even in het zonnetje gezet. Er is kaas en worst voor iedereen. Goedkope wijn, een krat bier en Pepsels. De directeur houdt een korte speech over hoe geweldig de werknemer zijn werk doet en hoe onmisbaar hij is voor het bedrijf. Hij roept iets over kleine schakeltjes die samen een ketting vormen en na tweeënhalf uur klapt men de statafels weer in en gaat men weer verder met de dagelijkse beslommeringen. De werknemer gaat met een klein stijfje naar huis en doet de komende twaalf-en-een-half jaar weer zijn best om het bedrijf te voorzien van een belangrijk schakeltje.     

Ik stel mezelf voor dat we komende zomer een avond organiseren voor alle gediplomeerden uit 2007. Ik ben nieuwsgierig hoeveel van hen nog in het onderwijs werkzaam zijn, hoeveel van hen nog plezier hebben in hun werk, hoeveel van hen ergens tussendoor om wat voor reden dan ook een tijdje thuis hebben gezeten. Ik zie mezelf weer uitkijken over de stad. Naar links kijkend waar de Euromast nog steeds op dezelfde plek naast de Maastunnel over de stad staat te waken. En naar rechts kijkend naar het Sophia kinderziekenhuis waar fantastische menselijke prestaties worden geleverd en om me heen kijkend naar het onderwijs. Vast druk pratend over kinderen of zoals sommigen leerkrachten zeggen, en dat is nog erger, hun koters.  

Deze maand werk ik twaalf-en-een half- jaar op dezelfde school. Ik ga elke dag met plezier, ik heb een geweldige baan. Ik wacht nog wel op de kaas en de worst. Ik beloof dat ik zelf de statafels op zal ruimen. Dat ben ik gewend.