Er zit verdomme nog een plakkertje overheen

Maandagmiddag loop ik over het schoolplein met een jas zo dik als een vloerkleed. Het is niet eens heel koud buiten en af en toe piept er zelfs een waterig zonnetje door het grauwe wolkendek. Toch voelt het alsof ik plaskaartjes sta uit de delen op een Russische toendra. Niet verwonderlijk dat ik me een dag later ziek moet melden…

Als ik die ochtend wakker word lijkt het wel alsof ik een nacht onder de Rododendrons van de buren heb liggen pitten. Ik besluit om de huisarts te bellen. Het gesprek verloopt stroef. Ik kan de vraag of ik koorts heb niet beantwoorden bij het gebrek aan een thermometer en dus lijkt de assistente klaar met het gesprek. In verband met de huidige ontwikkelingen mag ik in geen geval de barre voettocht naar de dokter maken. Ik was het ook niet van plan. Toch ben ik nu zelf toch wel reuze benieuwd of ik daadwerkelijk koorts heb en er moet dus in allerijl een thermometer worden aangeschaft. Gelukkig biedt een lieve tante uitkomst en niet veel later lig ik op bed met een verse thermometer in mijn kont. De laatste keer dat ik in deze houding op bed lag was ik in ieder geval de leeftijdsgrens van tien jaar nog niet gepasseerd. “Piep Piep”, doet het dingetje. Ik kijk door het plastic zakje heen op het schermpje. Zesendertig komma acht. Dat is een prima score dacht ik zo. Toch zegt mijn gevoel dat er iets niet klopt. Het zweet gutst van mijn voorhoofd als regendruppels van een raam. Nog maar een keer proberen. Wederom gaat het koude puntje zijn anale route naar binnen. “Piep Piep”, zegt het apparaatje weer. Zesendertig komma acht. “Stel ik me dan toch weer ouderwets mannelijk aan”, denk ik bij mezelf. Ik loop voorzichtig naar beneden en laat aan mijn tante en mijn vrouw de uitslag zien. Als drie overspannen hersenchirurgen kijken we samen naar de thermometer die ik even daarvoor nog vrolijk in mijn kont heb gestoken. Allemaal komen we tot dezelfde conclusie. Zesendertig komma acht. Ook na het lezen van de beschrijving waarbij je eerst een vergrootglas aan moet schaffen om überhaupt te kunnen ontcijferen wat er staat blijft het resultaat hetzelfde.

"Piep, piep, doet het dingetje"

Er moet toch iets met dat ding aan de hand zijn denken we. Dan ineens trekt mijn tante vol verbazing aan een klein lipje. Een klein plastic beschermlaagje maakt zich langzaam los van de thermometer en het schermpje wordt nu duidelijk zichtbaar. Er staan duidelijke cijfers: zesendertig komma acht. Verdomme, er zat gewoon nog een plakkertje overheen.

Ik had koorts. Gelukkig gaat het nu alweer een stuk beter en als ik volgende keer een thermometer in mijn kont steek kijk ik eerst of het plakkertje er wel af is!